بعد من کلا با گوشی لمسی مشکل دارم. اصلا باش ارتباط برقرار نمیکنم.[همون گربه دستش به گوشت نمیرسه میگه پیف پیف بو میده] ولی نه واقعا دوست ندارم.

هی به من میگن بی کلاس بیا این دوتا گوشی زاغارتت [ یه ان 73 یه دونه هم نوکیا 5320 ] رو بذار کنار برو یه گوشی لمسی بگیر. ولی من هنوز مقاوت کردم و هی گفتم نه من اینارو دوست دارم تازه 5320 م رو بیشتر از ان 73 دوست دارم و باش راحت ترم.

بعد دیروز از ظهر همینجوری حالم بد بود خودمو یه بالشت یه پتو جلو بخاری خوابیده بودم تا 6 عصر.

دیگه دیشب تا صبح خوابم نبرد و هر چی به ذهنم میرسید رو توی یادداشت گوشیم مینوشتم.

یهویی شوشو با خشانت داد زد بذار کنار اون سگ مصب رو صدای تق تقش نمیذاره بخوابم. ولی من یه عالمه حرف تو ذهنم بود که باید یه جایی مینوشتم و بعد منتقلش میکردم توی دفترم.

بی اهمیت به حرف شوشو باز تق تق شروع شد و نوشتم. دیگه داد نزد گوشی رو از دستم گرفت ،گذاشت زیر بالشتش و گرفت خوابید.

ساعت 2 و خورده ای بود دیدم یکی داره منو میتکونه [تکون دادن وحشتناک]

با ترس بلند شدم نشستم دیدم یکی دستمو گرفت یه چیزی گذاشت کف دستم گفت خودتو گوشیت با زبون خوش از اتاق برید بیرون وگرنه پرت میشید توی حیاط.

میگم چته خو چی شده؟

میگه ببین کیه نصف شب واست اسمس فرستاده.

نگاه کردم دیدم یکی از دوستان قدیمی که مجرده و شب زنده دار و همیشه این ساعت شب کلی اسمس چرت و پرت میفرسته که مثلا: هی تویی که دونفره میخوابی از ما یه نفره ها خجالت بکش و برو سر جای خودت بخواب. اون بود که یه جک فرستاده بود و نیمه شب کلی خندیدم تازه واسه شوشو هم تعریف کردم ولی خو اون دیگه خیلی عصبی بود نخندید فقط یه پتو برداشت رفت رو کناپه ی توی سالن خوابید منم تا خود صبح به خوبی و خوشی از اینور تخت غلط زدم اونور و بالعکس .

نتیجه گیری از این مطلب هم اینه که : هیچ وقت داشته های دیگران رو مسخره نکنید همون میشه بلای جونتون. دیدید شوهر من چه به روزش آمد عبرت بگیرید ازش.

سرفه میکنم خون هایی که به جیگرمه مزش میاد تو گلوم. یعنی اینقدر وحشتناک مریضم. گوشم که دیگه اصلا بذارید از دردش نگم. منو کشته. ولی هنوز دکتر نرفتم. آمپول میزنه [نیشخند]

و کلام آخر این که آدم وقتی مریض میشه باید یکیو داشته باشه بدون ترس از مریضی بغلش کنه و سرشو بچسبونه به سینه اش و موهاش رو هی نوازش کنه بگه عزیزم خوب میشی من کنارتم نترس.

سرماخوردم اچ ای وی مثبت که ندارم میترسی بهم دست بزنی والا

بازم کلا آخر : اینقده خوشم میاد نوشته هامو بذارم ادامه مطب .چون دوستانی که از ریدر منو میخونن مجبور میشن بیان وبلاگم برن ادامه مطلب بعد یا عمومی یا خصوصی کامنت بذارن منو فش بارون کنن منم فقط بخندم و لذت ببرم از وجودشون.

آی لاو یو ریدریها ... اگه از مریضی نمیترسید ماچم رو لپتون 

کلام آخر خیلی دارمها ولی خو دیگه بسه